• Tecerrüt
- Konbuyu başlatan DUHAN
- Başlangıç tarihi
son 1,5 aydır kendimi inanılmaz derece boşlukta hissediyorum..
beklenmedik bir ölüm ile tüm hayatım sarsıldı. bazen böyle toparlanacak gibi oluyorum, sonra tekrar yıkılıyorum. hayatımı domino taşlarına benzetmeye başladım artık. bir yerden yıkılmam yetiyor her şey için ve tüm hayatım alt üst oluyor..
sevdiklerinize sarılın bolca.
beklenmedik bir ölüm ile tüm hayatım sarsıldı. bazen böyle toparlanacak gibi oluyorum, sonra tekrar yıkılıyorum. hayatımı domino taşlarına benzetmeye başladım artık. bir yerden yıkılmam yetiyor her şey için ve tüm hayatım alt üst oluyor..
sevdiklerinize sarılın bolca.
şu sıralar kendimi resim çizmeye adamış durumdayım..
bir tane defterim vardı eskiden, sürekli ona bir şeyler karalardım.. sonra yazdıklarımı okudukça bunalıma girerdim iyice.. yazmak bana iyi gelmeyince bende o iğrenç resimlerimi konuşturmaya başladım.. en azından çizdiklerim moralimden daha kötü, baktıkça gülüyorum :d
eskiden yazdıklarımı yakardım, yaktıktan sonra rahatlıyordum sanki.
son 1,5 senedir yazdıklarımı yakmadım aslında üstüme yük olmuş, her neyse..
sanki hayatımda olup bitenleri retro bir televizyon ekranından izliyorum.
dünyadan öyle uzağım ki, bu bedene yabancı gibiyim.
mutlu anılarımın hepsi zihnimden silinip gitmiş âdeta.
gözlerimi kapattığımda mutluluk hissinin ne olduğunu bile hatırlamıyorum.
sabah uyanıp güne başladığımda yine yok olup gitmiyormuşum gibi yapmak zorunda kaldığımı düşündükçe göğsüm daralıyor.
uzanıp bir şeylere dokunmak istiyorum.
onları hissetmeyi, onların bana dokunmasını istiyorum.
yaşamak istiyorum, capcanlı hayatımı geri istiyorum. bu zor olacak belki ama, olacak..
sadece seni çok özlüyorum, tek destekçim sendin.. şimdi ise bir sorunum olduğunda ancak mezar taşına ve dualara sığınabilirim.
fark etmeden seni canım bilmişim.. bilirdin sen, insanlara fazla anlam yüklemeyi sevmem.. sevsem bile belli etmezdim. bu gerçek beni her defasında paramparça etmeye yetiyor..
bugün o kapıdan içeri girdiğimde anılarımız, konuşmalarımız, gülüşmelerimiz canlandı gözümde.
keşke o eve girdiğimde mutfak masasında oturmuş, beni azarlamak için bekliyor olsaydın.. seni çok özlüyorum.
bir tane defterim vardı eskiden, sürekli ona bir şeyler karalardım.. sonra yazdıklarımı okudukça bunalıma girerdim iyice.. yazmak bana iyi gelmeyince bende o iğrenç resimlerimi konuşturmaya başladım.. en azından çizdiklerim moralimden daha kötü, baktıkça gülüyorum :d
eskiden yazdıklarımı yakardım, yaktıktan sonra rahatlıyordum sanki.
son 1,5 senedir yazdıklarımı yakmadım aslında üstüme yük olmuş, her neyse..
sanki hayatımda olup bitenleri retro bir televizyon ekranından izliyorum.
dünyadan öyle uzağım ki, bu bedene yabancı gibiyim.
mutlu anılarımın hepsi zihnimden silinip gitmiş âdeta.
gözlerimi kapattığımda mutluluk hissinin ne olduğunu bile hatırlamıyorum.
sabah uyanıp güne başladığımda yine yok olup gitmiyormuşum gibi yapmak zorunda kaldığımı düşündükçe göğsüm daralıyor.
uzanıp bir şeylere dokunmak istiyorum.
onları hissetmeyi, onların bana dokunmasını istiyorum.
yaşamak istiyorum, capcanlı hayatımı geri istiyorum. bu zor olacak belki ama, olacak..
sadece seni çok özlüyorum, tek destekçim sendin.. şimdi ise bir sorunum olduğunda ancak mezar taşına ve dualara sığınabilirim.
fark etmeden seni canım bilmişim.. bilirdin sen, insanlara fazla anlam yüklemeyi sevmem.. sevsem bile belli etmezdim. bu gerçek beni her defasında paramparça etmeye yetiyor..
bugün o kapıdan içeri girdiğimde anılarımız, konuşmalarımız, gülüşmelerimiz canlandı gözümde.
keşke o eve girdiğimde mutfak masasında oturmuş, beni azarlamak için bekliyor olsaydın.. seni çok özlüyorum.
Son düzenleme:
bugün iş yerine gidip istifamı verdim.. güzel anılar ve insanlar biriktirmişken bir anda istifa etmem herkesi şoka uğrattı tabii.
benim için beklenen muhtemel bir sondu aslında, çünkü herkes iyiye gittiğimi düşünürken ben aslında daha kötüye gidiyordum. ama iş yerinde herkese gülücükler saçarken bu fark edilmemiş olmalı.. iyi de olmuş aslında.
yine iletişime kapalı olduğum bir gündü. istifamı yazıp gidip güzelce kafamı çektim.. ağzımın pek bi tadı yok zaten.. 5 günün sonunda ilk sigaramı yaktım. tadı bok gibi geliyor ama olsun, benimle beraber kül olsun.
eskiden yaptığım aktivitelerin bana artık tat vermediğini fark edeli yaklaşık 2,5 ay oluyor ama ben hala yapmaktan vazgeçmiyorum. yürüyorum, müzik dinliyorum, sarhoş oluyorum yeri gelince bağırıp çağırıyorum kırıp döküyorum ama kafamın içindeki sesleri bir türlü susturamıyorum. eskiden en azından sarhoş olduğumda her şeyi bir kenara atıp anı yaşayabiliyordum, artık o da işlemiyor. artık hiçbir şey iyi gelmiyor bana ama yine de sorduklarında dudaklarımdan dökülen şey ''iyiyim'' kelimesi oluyor. çıkmazdayım, son durak. giderek yok oluyorum.
benim için beklenen muhtemel bir sondu aslında, çünkü herkes iyiye gittiğimi düşünürken ben aslında daha kötüye gidiyordum. ama iş yerinde herkese gülücükler saçarken bu fark edilmemiş olmalı.. iyi de olmuş aslında.
yine iletişime kapalı olduğum bir gündü. istifamı yazıp gidip güzelce kafamı çektim.. ağzımın pek bi tadı yok zaten.. 5 günün sonunda ilk sigaramı yaktım. tadı bok gibi geliyor ama olsun, benimle beraber kül olsun.
eskiden yaptığım aktivitelerin bana artık tat vermediğini fark edeli yaklaşık 2,5 ay oluyor ama ben hala yapmaktan vazgeçmiyorum. yürüyorum, müzik dinliyorum, sarhoş oluyorum yeri gelince bağırıp çağırıyorum kırıp döküyorum ama kafamın içindeki sesleri bir türlü susturamıyorum. eskiden en azından sarhoş olduğumda her şeyi bir kenara atıp anı yaşayabiliyordum, artık o da işlemiyor. artık hiçbir şey iyi gelmiyor bana ama yine de sorduklarında dudaklarımdan dökülen şey ''iyiyim'' kelimesi oluyor. çıkmazdayım, son durak. giderek yok oluyorum.
Çok buruk bir sabaha gözlerimi açtım..
2016’da çok sevdiğim adı Zeki olan bir kuşum vardı. Her gün koynuma alır sever, öperdim. Daha sonra ailevi problemlerimden dolayı onu aksattım ve Zeki hasta oldu.. Onu iyileştirmek için çok uğraştım fakat nafile, bir sabah uyandığımda onu kafeste yatarken bulmuştum ve çok ağlamıştım. Bir daha eve kuş, kedi vb şeyleri sokmayacağım diye kendi kendime öyle bir söz vermiştim. Yıllar sonra şehir dışına gitmesi gereken kardeşimin kedisini eve soktum, onu o kadar çok sevdim ki.. ben normalde eve kedi sokamıyorum özellikle mutfağıma.. bilmiyorum huy olarak kaldı bende. Artemis ile dolu dolu 4-5 gün geçirdim.. bana geldiği zaman çok hastaydı. sevdim, öptüm, kucağıma yattı dizi izledik ve beraber uyuduk.
şimdi ise hastalığından dolayı vefat etti, çok üzgünüm ve içim inanılmaz buruk..
Seni çok özleyeceğim Artemis.
2016’da çok sevdiğim adı Zeki olan bir kuşum vardı. Her gün koynuma alır sever, öperdim. Daha sonra ailevi problemlerimden dolayı onu aksattım ve Zeki hasta oldu.. Onu iyileştirmek için çok uğraştım fakat nafile, bir sabah uyandığımda onu kafeste yatarken bulmuştum ve çok ağlamıştım. Bir daha eve kuş, kedi vb şeyleri sokmayacağım diye kendi kendime öyle bir söz vermiştim. Yıllar sonra şehir dışına gitmesi gereken kardeşimin kedisini eve soktum, onu o kadar çok sevdim ki.. ben normalde eve kedi sokamıyorum özellikle mutfağıma.. bilmiyorum huy olarak kaldı bende. Artemis ile dolu dolu 4-5 gün geçirdim.. bana geldiği zaman çok hastaydı. sevdim, öptüm, kucağıma yattı dizi izledik ve beraber uyuduk.
şimdi ise hastalığından dolayı vefat etti, çok üzgünüm ve içim inanılmaz buruk..
Seni çok özleyeceğim Artemis.
''bazen böyle avazım çıktığı kadar bağırıp ağlamak istiyorum..'' bunu duyduğum zaman aklımdan geçen tek şey ''ne yaşadı acaba, neden böyle hissediyor?'' oluyor.
ne yaşadığını artık daha iyi anlayabiliyorum. ben de böyle avazım çıktığı kadar bağırıp çağırıp ağlamak istediğim günleri geçirdim, geçiriyorum da. ama kendi kendime ''kime neyi anlatacaksın ki?'' diyorum ve vazgeçiyorum. ''iyiyim ya ben!'' dedikten sonra gülümseyip hayata tutunmaya çalışıyorum. geceleri uyumak istiyorum ama uyuyamıyorum.
sadece biraz olsun gözlerimi kapatıp, kafamın içindeki bitmek bilmeyen düşüncelere ''DUR ARTIK, S.GİT KAFAMDAN!'' demek istiyorum ama onu bile yapamıyorum. içimde fırtınalar koparken bile gülümsedim, dostuma değer biçmedim, sevgime hiçbir zaman sınır çizmedim ya da birini severken karşılığını beklemedim. bir gün her şeyin güzel olacağına inandım. artık gezmek, eğlenmek, orada burada sabahlayıp günü gün etmek ilgimi çekmiyor. tüm hislerimi gün geçtikçe kaybediyor gibiyim. derdimi anlattığım dostlarım bile bana artık cevap bulamıyorlar... ne istediğimi ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. kime ne hesap sormalıyım bilmiyorum. hala çıkmaz bir sokaktayım. ve hala son durak.. ve ben hala yok oluyorum.
ne yaşadığını artık daha iyi anlayabiliyorum. ben de böyle avazım çıktığı kadar bağırıp çağırıp ağlamak istediğim günleri geçirdim, geçiriyorum da. ama kendi kendime ''kime neyi anlatacaksın ki?'' diyorum ve vazgeçiyorum. ''iyiyim ya ben!'' dedikten sonra gülümseyip hayata tutunmaya çalışıyorum. geceleri uyumak istiyorum ama uyuyamıyorum.
sadece biraz olsun gözlerimi kapatıp, kafamın içindeki bitmek bilmeyen düşüncelere ''DUR ARTIK, S.GİT KAFAMDAN!'' demek istiyorum ama onu bile yapamıyorum. içimde fırtınalar koparken bile gülümsedim, dostuma değer biçmedim, sevgime hiçbir zaman sınır çizmedim ya da birini severken karşılığını beklemedim. bir gün her şeyin güzel olacağına inandım. artık gezmek, eğlenmek, orada burada sabahlayıp günü gün etmek ilgimi çekmiyor. tüm hislerimi gün geçtikçe kaybediyor gibiyim. derdimi anlattığım dostlarım bile bana artık cevap bulamıyorlar... ne istediğimi ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. kime ne hesap sormalıyım bilmiyorum. hala çıkmaz bir sokaktayım. ve hala son durak.. ve ben hala yok oluyorum.
dışardan nasıl gözüküyorum bilmiyorum...
belki çok güçlü, belki çok duygusal, çok agresif ve çekilmez... bilmiyorum.
bildiğim tek şey var o da çok yorgun olduğum.
yaşadıklarımın ağırlığını tek başıma kaldırmaya çalışmaktan çok yoruldum. kimseden habersiz bir köşede kendi kendime yetmeye çalışmaktan çok yoruldum.
dönemiyorum geriye, yaptığım hataları düzeltemiyorum.
ayakta duracak gücü bile kendimde zor buluyorum. küçük yaşlarımdan beri kocaman biri gibi düşünüyor olmanın ağırlığı var üstümde.
kendi ellerimle hayatımdaki güzel bir çok şeye veda etmişim birisiyim, belki bir gün kalan tek şey olunca kendime de ederim..
hala çıkmaz bir sokaktayım,
fakat bağdaş kurmuş yolun ortasında oturuyorum.
bir elimde sigaram, bir elimde içkim...
gökyüzüne bakıyorum,
ve hala yok oluyorum.
''denize mavi desen de şeffaftır ya aslında
yarını beklemekte benim için bu kadar saçma.
aklımda ne kalmak var hem de bir yere gidip kaçmak
artık içimi bu dünyada açmam...''
belki çok güçlü, belki çok duygusal, çok agresif ve çekilmez... bilmiyorum.
bildiğim tek şey var o da çok yorgun olduğum.
yaşadıklarımın ağırlığını tek başıma kaldırmaya çalışmaktan çok yoruldum. kimseden habersiz bir köşede kendi kendime yetmeye çalışmaktan çok yoruldum.
dönemiyorum geriye, yaptığım hataları düzeltemiyorum.
ayakta duracak gücü bile kendimde zor buluyorum. küçük yaşlarımdan beri kocaman biri gibi düşünüyor olmanın ağırlığı var üstümde.
kendi ellerimle hayatımdaki güzel bir çok şeye veda etmişim birisiyim, belki bir gün kalan tek şey olunca kendime de ederim..
hala çıkmaz bir sokaktayım,
fakat bağdaş kurmuş yolun ortasında oturuyorum.
bir elimde sigaram, bir elimde içkim...
gökyüzüne bakıyorum,
ve hala yok oluyorum.
''denize mavi desen de şeffaftır ya aslında
yarını beklemekte benim için bu kadar saçma.
aklımda ne kalmak var hem de bir yere gidip kaçmak
artık içimi bu dünyada açmam...''
kimse sıkıntımın, stresimin ne kadar büyük olduğunu bilmiyor.
hiçbir zaman da bilmeyecek, anlamayacaklar.
rüzgar değse kırılacak bir dalsın; ona rağmen kasırga yaratıyorlar.
moral bozukluğunu trip sanıyorlar, yorgunluğunu uyku hali ve soğukluk sanıyorlar.
kimseye bir şey anlatacak kadar enerjik hissetmiyorum kendimi.
•
hiçbir zaman da bilmeyecek, anlamayacaklar.
rüzgar değse kırılacak bir dalsın; ona rağmen kasırga yaratıyorlar.
moral bozukluğunu trip sanıyorlar, yorgunluğunu uyku hali ve soğukluk sanıyorlar.
kimseye bir şey anlatacak kadar enerjik hissetmiyorum kendimi.
•
evet, nihayet tek başıma kalabildim...
kafam atık olunca zırvalayayım şöyle birkaç cümle.
kalabalıkta acı çekmek çok zormuş, tekrar anladım.
hatta bununla ilgili de Emrah Serbes'in bir kitabında okuduğum bir sözü vardı:
"bir keresinde mutfakta tencere tava arasında ağlarken görmüştüm onu. alakasız yerlerde ıstırap çekmek, ıstırabı ikiye katlar. bir mezar başında ağlamak çok daha makuldür; kimse neden diye sormaz."
artık daha anlamlı geliyor, çünkü bizzat yaşadım.
bir yandan insanlara pide ayran servisi yapıp, onların bok dolu midelerini doyurmaya çalışırken, bir yandan gözyaşlarım hiç dinmedi.
o an avazım çıktığı kadar bağırmak istedim. her neyse...
ve sen, anne yarım,
bu dünyada çok çektin... son 10 sene ne çok şey yaşadın öyle?
genç yaşında dul kaldın, 4 çocuğuna sahip çıkmakla kalmayıp hepimize anne, anneanne oldun.
"dul karı, deli karı" der gülerdin; o belirgin gamzen, tontik yanağından adeta güneş saçardı.
annem seni ağlarken "ablam" değil de "annem" diye ağladı; o an yer yarılsaydı da yerin dibine girseydim dedim içimden.
parmakların da kınalıydı; hiç de ihmal etmezsin kınanı. öyle kınalı koyduk seni toprağa.
en son üzüm istedin benden, şimdi üzüm nasıl yiyeceğim bilmiyorum...
biliyorum, şimdi gittiğin yerde huzurlusun.
acıların ve ağrıların dindi...
kavuştun anne, babana ve eşine. ama bizi burada yalnız koydun...
son günlerinde yanında olmak... ne bileyim, öyle işte.
bu şarkıyı da çok severek dinlerdik seninle; artık tek dinleyeceğimi bilmek bana ağır geliyor.
Özlemle...
kafam atık olunca zırvalayayım şöyle birkaç cümle.
kalabalıkta acı çekmek çok zormuş, tekrar anladım.
hatta bununla ilgili de Emrah Serbes'in bir kitabında okuduğum bir sözü vardı:
"bir keresinde mutfakta tencere tava arasında ağlarken görmüştüm onu. alakasız yerlerde ıstırap çekmek, ıstırabı ikiye katlar. bir mezar başında ağlamak çok daha makuldür; kimse neden diye sormaz."
artık daha anlamlı geliyor, çünkü bizzat yaşadım.
bir yandan insanlara pide ayran servisi yapıp, onların bok dolu midelerini doyurmaya çalışırken, bir yandan gözyaşlarım hiç dinmedi.
o an avazım çıktığı kadar bağırmak istedim. her neyse...
ve sen, anne yarım,
bu dünyada çok çektin... son 10 sene ne çok şey yaşadın öyle?
genç yaşında dul kaldın, 4 çocuğuna sahip çıkmakla kalmayıp hepimize anne, anneanne oldun.
"dul karı, deli karı" der gülerdin; o belirgin gamzen, tontik yanağından adeta güneş saçardı.
annem seni ağlarken "ablam" değil de "annem" diye ağladı; o an yer yarılsaydı da yerin dibine girseydim dedim içimden.
parmakların da kınalıydı; hiç de ihmal etmezsin kınanı. öyle kınalı koyduk seni toprağa.
en son üzüm istedin benden, şimdi üzüm nasıl yiyeceğim bilmiyorum...
biliyorum, şimdi gittiğin yerde huzurlusun.
acıların ve ağrıların dindi...
kavuştun anne, babana ve eşine. ama bizi burada yalnız koydun...
son günlerinde yanında olmak... ne bileyim, öyle işte.
bu şarkıyı da çok severek dinlerdik seninle; artık tek dinleyeceğimi bilmek bana ağır geliyor.
Özlemle...
önceki günlere göre biraz daha iyi hissediyorum kendimi...
üzüntü ve stresten kirpiklerimin beyazlaması harici tabii ki.
hayatımda biraz temizlik yaptım, bana iyi gelmeyen insanların g*tlerine tekmeyi bastım.
kötü günümde yanımda olmayanların, iyi günümde ne işleri var lan?
hepsine s*ktiri bastım, oh.
''ilk günler aranmaz diye düşündük'' bahanelerinin arkasına sığınan bok yığını insanlara ''dostum'' demek, aslında benim ayıbımdı, kabul ediyorum.
ben aranmak istememiştim aslında, sadece ''nasılsın?'' demek, bir mesaj atmak bile benim için yeterli olacaktı halbuki.
herkesi kendim gibi sanma enayiliğini ne zaman bırakacağım acaba?
her dertlerine koştum, her aradıklarında yanlarında bittim..
evet yalnızmışım..
üzüntü ve stresten kirpiklerimin beyazlaması harici tabii ki.
hayatımda biraz temizlik yaptım, bana iyi gelmeyen insanların g*tlerine tekmeyi bastım.
kötü günümde yanımda olmayanların, iyi günümde ne işleri var lan?
hepsine s*ktiri bastım, oh.
''ilk günler aranmaz diye düşündük'' bahanelerinin arkasına sığınan bok yığını insanlara ''dostum'' demek, aslında benim ayıbımdı, kabul ediyorum.
ben aranmak istememiştim aslında, sadece ''nasılsın?'' demek, bir mesaj atmak bile benim için yeterli olacaktı halbuki.
herkesi kendim gibi sanma enayiliğini ne zaman bırakacağım acaba?
her dertlerine koştum, her aradıklarında yanlarında bittim..
evet yalnızmışım..
“konuşuyoruz desem, konuşmuyoruz da
ayrı ayrı şeyler düşünüyoruz üstelik,
birbirimize bakarak.
ne seviyoruz ne de sevmiyoruz birbirimizi.
ne varız ne yokuz gerçekte.
iki lamba gibiyiz, iki ayrı yerinden
aydınlatan odayı…
değilsek de yakın birbirimize,
uzak da sayılmayız büsbütün.
gökyüzünde iki uçurtma, başıboş,
yan yanayızdır sadece.
her çiçek bir çoğulluktur gününe göre,
yalnızlık çoğulluktur.
sanırım bir giz yok bu beraberlikte.”
ayrı ayrı şeyler düşünüyoruz üstelik,
birbirimize bakarak.
ne seviyoruz ne de sevmiyoruz birbirimizi.
ne varız ne yokuz gerçekte.
iki lamba gibiyiz, iki ayrı yerinden
aydınlatan odayı…
değilsek de yakın birbirimize,
uzak da sayılmayız büsbütün.
gökyüzünde iki uçurtma, başıboş,
yan yanayızdır sadece.
her çiçek bir çoğulluktur gününe göre,
yalnızlık çoğulluktur.
sanırım bir giz yok bu beraberlikte.”
artık eskisi gibi kızmıyorum kimseye, sorgulamıyorum hiçbir şeyi...
düşünüyorum sürekli, neye layık görüldüm ki neyi sorguluyorum?
ne için bu çabam mesela?
en kötü günlerimde sırt çeviren insanlar için mi?
kalbimi her defasında paramparça edip, yok sayan bir insan için mi?
bana sevgi göstermeyip, saygısı olmayan bir insan için mi?
beni sevmeyen bir insan için mi?
ben bu kadar değersiz miydim?
çok yoruldum artık.
düşünüyorum sürekli, neye layık görüldüm ki neyi sorguluyorum?
ne için bu çabam mesela?
en kötü günlerimde sırt çeviren insanlar için mi?
kalbimi her defasında paramparça edip, yok sayan bir insan için mi?
bana sevgi göstermeyip, saygısı olmayan bir insan için mi?
beni sevmeyen bir insan için mi?
ben bu kadar değersiz miydim?
çok yoruldum artık.